Музыкальный флешмоб, часть последняя.

Песню, напоминающую мне себя я как-то и не вспомню, а вот песню, отражающую национальных характер — лёхка дажэ. 

Причём текст был написан в период 1909—1912. С тех пор, по сути, ничего не изменилось: ворчим, бурчим и пашем.))

Аўтар: Максім Багдановіч

(1909—1912)

Па ляду, у глухім бары,
Дзе ля ральлі стаяць тры хаты,
Мужык ідзе, — на сьвітцы латы,
А сам няхібкі, хоць стары.

З чупрынай белаю, як лунь,
І з барадою сьнегавою,
Зямлёй прапахшы і сасною,
Ён пільна ўсё глядзіць на рунь.

«А каб ты здох! Бач, па расе
Хтось трапіў к збожжу ад крыніцы;
Ды вось і вузкі сьлед капытца:
Алені тут былі ў аўсе.

Ўсё зьнішчуць, падлы, хоць ня сей, —
Не дачакаеш умалота!
А тут яшчэ цераз балота
Не прабярэшся да людзей».

Снуюцца хмарай камары;
Кішмя кішаць у зёлках гады;
Падшывам абрастаюць ляды…
Зьвядуць, зьвядуць людзей бары.

Даўно пачаў «хадзяін» дбаць,
Каб пушча тут была нанова,
Ды толькі ведае дзед «слова»,
А то дабра бы не зазнаць.

Наизусть мне его выучить, кстати, было как-то нелегко. Казалось бы, что там учить, а начинаешь подпевать и фигвам, кирпичики из кладки вылетают, запинаюсь на пустом месте.

Но я его победила)) Кто молодец? Я молодец!))


Error

Anonymous comments are disabled in this journal

default userpic

Your reply will be screened

Your IP address will be recorded