Музыкальный флешмоб, часть последняя.
Песню, напоминающую мне себя я как-то и не вспомню, а вот песню, отражающую национальных характер — лёхка дажэ.
Причём текст был написан в период 1909—1912. С тех пор, по сути, ничего не изменилось: ворчим, бурчим и пашем.))
Аўтар: Максім Багдановіч
(1909—1912)
Па ляду, у глухім бары,
Дзе ля ральлі стаяць тры хаты,
Мужык ідзе, — на сьвітцы латы,
А сам няхібкі, хоць стары.
З чупрынай белаю, як лунь,
І з барадою сьнегавою,
Зямлёй прапахшы і сасною,
Ён пільна ўсё глядзіць на рунь.
«А каб ты здох! Бач, па расе
Хтось трапіў к збожжу ад крыніцы;
Ды вось і вузкі сьлед капытца:
Алені тут былі ў аўсе.
Ўсё зьнішчуць, падлы, хоць ня сей, —
Не дачакаеш умалота!
А тут яшчэ цераз балота
Не прабярэшся да людзей».
Снуюцца хмарай камары;
Кішмя кішаць у зёлках гады;
Падшывам абрастаюць ляды…
Зьвядуць, зьвядуць людзей бары.
Даўно пачаў «хадзяін» дбаць,
Каб пушча тут была нанова,
Ды толькі ведае дзед «слова»,
А то дабра бы не зазнаць.
Наизусть мне его выучить, кстати, было как-то нелегко. Казалось бы, что там учить, а начинаешь подпевать и фигвам, кирпичики из кладки вылетают, запинаюсь на пустом месте.
Но я его победила)) Кто молодец? Я молодец!))